හිරු එලිය මුහුනතට
වැටි වැටි දෙන රහස කිම
ලෝකයම  කෙතරම් මිහිරිද
දුක තැවුල් කිසි නැතිත් විට සිත

මද පවන, සිහිල් හිරිපොද
ඇග තැවරි මුමුනමින් සවනට
කියයි
ජිවිතය සුන්දරයි සුන්දරයි
නුබ ලගින් අති විට සසර ...:)

දිනපොත

තවත් එක් සෙනසුරාදා දවසක්. සතියේ දිනවල වගේ නෙමේ අද එක් වරුවකින් වැඩ ඉවරවෙන දවස.සතියේ දවස් පහේම උදේ 4.45 වෙද්දී මේ සීතලේ අවදිවෙලා සාරියකුත් ඇදගෙන පැය 4ක් හැමදම බස් එකේ යන එන නිසා සෙනසුරාද වෙද්දී මම ඉන්නේ  හොද පන ගිහින්.ඒ නිසාම ලහි ලහියේ දිව ගොස් නුවර එලිය බස් එකකට නැග හිද ගත්තා..සුපුරුදු පරිදි සීට් එකේ කවුලුවක් ලග හිදගත්තේ අදත් වෙනද වගේ මේ ලස්සන වටපිටාව බලමින් යන සිතකිනුයි.මොකද මේ ඉන්න ටික කාලේ මෙහේ හැම තැනක්ම දැකලා ආපසු  අනුරාධපුරේට යන්න මට උවමනා උනා.

මද වෙලාවක්  බස් රතය ඉදිරියට ඇදෙන අතරේ මට එහාපැත්තෙන් කවුරුන් හෝ ඉදගත් බව දැනුනු නිසා මන් ඔහු දෙස බැලුවා.ඔහු අපිලිවලට හැදගත් හිසවත් නොපිරූ අපේ තාත්තගේ වයසේ පුද්ගලයෙක් . එත් සමගම දරාගත නොහැකි මත් පැන් ගදකුත් මට දෙනුනා
පොඩි කාලෙ සිටම බේබද්දන්ට  අැති පරාන බය නිසාම මම තවත් කවුලුව දෙසටම ලන්වුනා.
ටික වෙලාවකින් ඔහු කතාව අරම්භ කලා.

මිස්ස් කොහෙද යන්නෙ? ඔහු වෙරිමතට ගොතගැහෙන හඩින් ඇසුවා.
නුවර එලියට.
කොහෙඩ වැඩකරන්නේ?
සුවසෙත  මෙඩිකල් සෙන්ටර් එකේ...
එතකොට ගම?
අනුරාධපුර
හරි දුරඉනෙ.මෙහෙ අවේ?
යාලුවෙක්ගේ  රිසච් එකකට

කියන ගමන් මන් වටපිට බැලුවේ වෙනත් සිිට් එකකට මාරු වෙන්නයි.එ්ත් එහෙම කිරීමෙන් තවත් මේ බීමත් මිනිසා කලබලයක් කරාවියැයි සිතුනු නිසා මන් දුරකතනය එහා මෙහා කරමින්   ඔහුව මග හැරීමට උත්සහ කලා.එහෙත් ඒ සියල්ල  අසාර්තක කරමින් ඔහු තවමත් තනියම කියවමින් සිටිනවා.

කැම්පස් එක පේරාදෙනිය වෙන්න අැති. මම  නැ කිවත් ඔහු එය ගනන් ගත්තේ නැහ.

මාත් පේරදෙනියෙ තමයි.අපි කැම්පස් ගියේ 70 ගනන්වල.කොහේ කැම්පස් ගියත් වැඩක් නැ .පේරදෙනියෙ කියන්නෙ හැබෑම වාසිටියක්.එහේ කෙනෙක් එක්ක කතා කරන එකත් ඇත්තටම පුදුම සතුටක්.මට ඇත්ත කියා ඔහුව වලකන්නට  සිතුනත් මේ බීමත් මිනිසා සමග කතාවට යාමෙන් තවත් කරදර එතැයි බියෙන් මන් නිශ්ශබ්දව අසා සිටියා.ඔහු දිගටම කියවමින්  හිද තවත් කතාවක් පටන් ගත්තා.

මම බැන්කුවක වැඩ කලේ.දැන් විශ්‍රම ගිහින් 1 year.මගේ බැජ් එක 78. ඔය මෙඩිකල් ෆැකල්ටි වගේ නෙමේ .අපේ බැජ්වල ලමයි හරිම එකතුයි.අදටත් තියෙනව functions හැම අවුරුද්දෙම.ඉස්සර අපි දෙන්නම යනවා

ඔහු මදකට නිශ්ශබ්ද උනා. හදිසියේම ඔහු හඩන්න පටන් ගත්තා. මම පුදුම වෙලා ඔහු දෙස බලාගත්වනම මොහොතක් හිටියා..

අපි කීවේ මගේ නෝනයි මමයි. එයා මගේ ජුනියර් බැජ් එකේ.අපි අවුරුදු 4ක් යාලුවෙල ඉදල තමයි බැන්දේ. එයාට   පුදුම පවුර්ශයක් තිබුනා.අපරාදේ දුව දකින්නයි තිබුනෙ.එයාව දැක්කත් ඇති.එත් කවුද දෙය්යනේ හිතුවේ මගෙ අම්මා මෙහෙම අපිව දාල යයි කියලා.

ඔහු වෙවුලන කටහඩින් එසේ කියමින් ආයිමත්  කදුලු පිසදා ගත්තා.

ඔහුගේ මේ බීමතට හේතුව ඒත් එක්කම මට තේරුම් ගියා.වයස් බේදයක් නැ.අපි හැමෝගෙම හිත්වල දුක් තියෙන්ව.අපි විදවනවා.හැම දුකටමත් වඩා ප්‍රියයන්ගෙන් වෙන්වීම දුකක්.සබදතා බිදී යාම්, සිත් අමනාපකම් වුනත් ඔවුන් කොහේක හෝ හොදින් ඉන්නවා ඇතයි සිතා හිත හදගන්න පුලුවන්.එත්  මරනයෙන් කිසිවෙකු වෙන්ව යාම දරගත නොහකි අසීරු දෙයක් වෙන්න ඇති.

මොනවා වෙලාද අන්කල් එය නැතිඋනෙ? මට ඉබේම අසුනා.මේ මිනිසාගෙන් මට කිසිම හානියක් නැතිබව මට ඒ වනවිට දැනි තිබුනා.

අනේ දන්නේ නෑ දුවේ.මැරෙද්දි වයස 56 ක් වෙනවා.ඒත් ඉටි රූපේ වගේ හිටියා.හරි උස මහතයි.එයගේ ඉස්කෝලෙ ලමයි එයට කිවෙ අපෙ අම්මා කියල..ඔහු  සිය කතාව තනියම ඉදිරියට ගෙන යමින් සිටින්වා
එයා හරි ලස්සනට ඇන්ද.හැම පඩියකින්ම අැදුමක් ගන්නව. ඉස්සර විහිලුවට මට කියන්නෙ ජයේ මන් මැරුනත් ලස්සනට අන්දන්න හොදේ කියලා
දැන් මාස 5ක් විතර ඇති.දවසක් හදිසියෙම පොඩ්ඩක් කලන්ති වගෙ කීව.අපි නාවලපිටියෙ ඉස්පිරිතාලෙ නැවත්තුවා.සීතලයි කීවට මන් ජැකට් එකක් ගේන්න  පොඩ්ඩක් එලියට ගියා. එතකොක් call එකක් අවා එයා නැතිඋනා කියල
කවුද හිතුවේ ‍ද‍ෙය්යනෙ මගෙ අම්මා මටත් නොකියා එහෙම යය් කියලා.

තනියම කියවමින් සිටි ඔහු අායිමත් අඩන්න පටන්ගත්තා.මත් පැන් ඔහුග‍ේ දුක වැඩිකර අැති හැඩයි.
ඔහුට තම බිරිද ගැන කීමත් යම් සහනයක් බව මට තෙරුනා.අපි කවුරුත් ආදරය කරන කෙනෙක් ගැන කතා කරන්න ගොඩාක් කැමතියි.තව දුරටත් දුකක් වුවත් ඔවුන් ගැන කතා කිරීම යම් සැනසිල්ලක් ගේනවා .

එත් එක්කම ඔහු කිසියම් ආවේගයකින් ඒ වගේම අවවාදාත්මක ස්වරයෙන් මෙසේ කිවා.

දුව මේක හොඩට හිතට ගන්න.අපි අම්මල එක්ක ජීවත් වෙන්නෙ අවුරුදු 20  වගෙ.එකෙනුත් අවුරුදු  6ක් විතර අපිට තේරෙන්නෙ නේ. ඉතුරු ටිකත් අපි ඉගෙනීමට ගෙදරින් පිටයි ඉන්නෙ,නැතිනම් හරි පීඩනයෙන් ඉන්නේ.එත් අපි අපේ සහකාරයා එක්කයි ඉතුරු කාලෙම ඉන්නේ.අපි සජීවිව ඉන්න කාලෙන් ගොඩක් කල් අපිට ඉන්න වෙන්නේ එයලා එක්කයි.ඉතින් තමන්ගෙ හිතට හොදම කෙනා එක්කයි තමන් ජීවත් වෙන්න ඔනේ.සල්ලි දේපල බලලා නෙමෙයි.
එහෙම කෙනෙක්ගෙ  නැති වීම දරන්න අමාරුයි.මට මගෙ අම්ම  එ කීවෙ මගෙ නෝන  නැතිවුනා වගේයි.


ඔහු ආයිමත් අඩන හැඩයි.මට මේක පුදුමයක්.ජීවිතේ ගෙවෙද්දී බැදීම්වල බලපෑම හරි පුදුමයි. තරුන කාලේ "කෑල්ල්ක්" ලෙස හදුන්වන ගැහැනු ලමයා ජීවිතේ අන්තිම බාගයේ තම අම්මා වීමත්, වයසත් සමග තම දෙමාපියන්ට ජීවිතයේ තිබුනු විශේස ස්ථානය හීන වීමත් ඔහු කී පරිදි සජීවීව ජීවත් වීමේ කාලය මත රද පැවතිය හැකි බවත් මට හිතුනා.අපේ තත්තා තුලත් සමාන හැසිරීම් මා දැක තිබුනා.

තවත් නොයෙකුත් දේ ඔහුගේ බිරිද ගැන පවසන අතර බස් රතය ඉදරියට අැදුනා.ඔහු බැස යන්න සැරසුනේ මට ආරාධනවක් කරන ගමනුයි
පුතා  නිදහසක් තියෙන වෙලාවක් ලැබුනොත් මෙතනින් බැහල අපේ ගෙදර ඇවිත් යන්න.අපේ දුවලගෙ පවුලේ අයත් ඉන්නව.මගේ අම්මව බලලා යන්න. මොකද ඒ වගේ කෙනෙක් දුවල වගේ අයට දැක්කත් අාසිර්වදයක්.
මම සිනාසෙමින් හිස සැලුවා.එයත් මේ තනිවුනු මිනිසාගේ හිතට සහනයක් බව මට දනුනා.
ගිහින් එන්නම් දුවේ ...ඔහු ඒලග නැවතුම්පලින් බැස ගියා.

දරුවන් කෙතරම් වටේට සිටියත් තමා තේරුම්ගත් තම ජීවිත සහකාරයා තරම් තමගේ තනියට අන් කිසිවකු නොවටිනු ඇති.අපේ ජීවිත වලට කුමක් වේද. ආයිමත් කවුලුවෙන් එලියට් මා එබුනේ අවට බලන අදහස්කින්ම නෙමේයි.නොපෙනුනත් ඒ තුලින් අනාගතයට එබෙන්නට හිත බල කල නිසයි.


                                                                                             චනී 2014.06.28

හැන්ගූ කදුලු

අහස සේ ඉකිනොගසන,
පොලව සේ තෙත්නොවෙන,
කදුලු ඇත ගුලිවුනු ,
සිතට අවසගව හොරින්
වැලපෙන

ලොවට කිසිදා නොපෙනෙන,
දැවෙන ලසොවට හිතින් මිරිකී වැටෙන,
කදුලක් ඇත ,
හදවත ගැබුරුම තැනින් ඉපදී
වැටෙන්නට පෙර මියයන..........

               

                                        -චනී-

                                     2014.02.02

මම කවුද ලදුනේ....

හිරු මල් පිපුන
දාහයට ඇග දවන
දහවල,
ගිනියමි වු මහ පාර මැද
පිපි ගොමර ඉසුනු
නු‍ේබ වත
වසා අපිලිවෙලකට
රෙදි කඩිති ඔතා වට
දහදිය  හෙලන ලදුනේ..
හැනු බදාමයකට
දුක් සුසුම් දවටන ලදුනේ.........

කාලයට යටවුනු අතීතයක
අදරය නම් බොරුවකට රැවටුනු
එනමින් නොවිදිනා දුක් විද
දරු දුක බිහිකෙරුව ලදුනේ
ලේ කිරට හැර වු ලදුනේ........

නොනවතින දුක් දරා
වියපත් වු රැව එපවී
සුරවට මත් වූ දැතින්
ගුටි බැට කැ ලදුනේ
මුලු පවුල් බර කරට ගත් ලදුනේ....

කොන්ක්‍රිට් ගස් යට
දුක සගවගත් වතකින්
ගිමන් හරිමින් සතුටින් සිනා‍ෙසෙන
නුබ ඉදිරියේ
මම කවුද ලදුනේ....

හිරි පොදට.................

මන්දාරමේ සීතලට,
ඉකිබිදින හිරි පොදට,
ගුලිවෙලා මටත් අඩන්න,
හිත කියනවා හිමිහිට...

කාටවත් නොඇසෙන්න,
කාටවත් නොපෙනෙන්න ,
හිරිපොදේ හොරින් සගවන්න,
හිතෙනවා මේ දුක.....

ඇසක් තිබෙනම් කදුලින් උතුරන,
දුකක් තිබෙනම් හදවත දවාලන,
නුබත් එක්ක ඉකිගසා අඩනු මිස,
සිතුවිලි සිරකල හැකිද කවියක...

චනී...
2013.12.22

ඉපිද මියේනම්..........

ඉපිද මියැදේනම්,
එක ලෙසම එකම මිහිමත,
සිටිනා නිමේශයකට,
කුමට මේ කෙනෙහිලිකම්ද එකිනෙක ........

කා කොටාගෙන එකට,
කවුරුවත් නොදන්නා,
කාට්වත් නොපෙනෙනා සීමාවකට.......
කුමන අරගලද
මියෙනකම් අදරේ බෙදනු මිස එකිනෙක

හෙට ............. the tomorrow

හෙටත් ඉරක් පායවි,
තවත් අදුරක් ,
මුදා හැර ඈතකට.........

හිරු කිරන ඇවිදින්,
හිනහෙද්දි මිහිමතට,
මල් කැකුලු  දගලාවි,
පිපෙන්නට ,
බැස යන්න කලියෙන්,
දැකගන්න ඒ හිරුව ..........

හිරුගේම උනුහුමට,
දවාලට දාහයට  ,
පිපුනු   ඒ  පෙති,
වියලිලා හැකිලේවි

ආයිමත් කලුවර රැගෙන,
ඈත සද  එබෙද්දිම ,
වියෙලි පෙති බිම හැ‍ලී ,
දුකට ඉකිගසාවි......
ජිවිතය වගේමයි,
මොනවාද ස්තීර,
සියල්ල අස්තිර වනු මිසක........
                                                           -චනී-

මට මගේ නොවන මගේම ආදරයක් තිබුනා .The butterfly symphony

කාලය නොදැනීම ගතවෙලා. හරියටම වසරකට පසුව ආපහු මගේ බ්ලොග් පිටුවේ ඉතුරු ටික ලියන්න මට හිතුනා.නීරස පාඩම් පොත් කුරුටු ගානව වගේ නෙමේ. හිතට එන එන දේ මෙහෙම ලියන එක කොච්චර හිතට සහනයක්ද...ඉතින් ආයිමත් මගේ පිටුවට ඇවිත්  කුරුටු ගාන්න පටන්ගත්තා..
මගේ හිතේ තදින්ම සටහන් වුනු, ඒ වගේම අපිව එය තුල මොහොතක් ජීවත් කිරීමට සමත් වුනු චිත්‍රපටියක් ගැන ටිකක් ලියන්න මට හිතුනා.
මේ දවස්වල කාගෙත් හිතේ කියවෙන මේ  සින්දුව ඔබ දැනටමත් අහල ඇති.
                                 " මට මගේ නොවන මගෙම අදරයක් තිබුනා"
     
හෙමොගෙම වගේම මගෙ හිතත් ඒ සින්දුව මිමිනුව.ඒ නිසාම දහසක් වැඩ මැද්දේ කොහොඉමහරි වෙලාවක් දාගෙන  එය  බලන්න ගියා. ඒත් චිත්‍රපටිය බැලුවට පස්සෙ ඒ සින්දුවේ තේරුම අපි හිතුවටටත් වඩා එහාට ගිය තෙරුමක් ඇති බව මට වැටහුනා. අපි කවුරුත් හිතුවේ බිදී ගිය ප්‍රේමයක් ගැන ඒ සින්දුව ලියවෙන්නට ඇති කියලා.නමුත් ඉන් එහාට ගිය ලස්සන ප්‍රබල කතාවක් එහි ගැබ් වෙලා තිබුනා.
චිතපටිය ආරම්බ උනේ වර්තමනයෙ ජවනිකවකින්. ඉතින් ඔහු( වාදීශ ) මේ ගීය ගයමින් අපිව ඒ අතිත කතාවට රැගෙන ගියා.
ඔහු පාසැල් යන අවදියේ අහම්බෙන් ඔහුට ලිපියක් කියවන්න ලැබෙනවා. මුලු චිත්‍රපටය පුරාවටම විහිද ගිය කතාවේ හටගැන්ම එයයි.එය අදර ලිපියක්.නමුත් එය ඔහුට කිසිවකු විසින් ලියන ලද ලිපියක් නොවේ. පුන්යා නැමැති තරැනියක් , රේවත නැමති තරැනයෙක්ගේ ආදරය පිලිගත් බව සදහන් කෙරුනු ලිපියක් ඒ.ඇය වාදිශට වඩා වයසින් වැඩි  පැසුනු තරැනියක්.නමුත් ලිපිය කිය වු පසුත් , ඇය දැකගත් පසුත් ඔහු තුල අපුර්ව හැගිමක් පුන්යා කෙරේ ඇතිවෙනවා.ඇය සහ ඇගේ වචන සැබවින්ම සිත්ගන්නා සුලුයි. ඔහු ඇයට වශී වෙනවා.ඔහුට ඇය සැබවින්ම පුදුමයක්.ඔහු වසර දෙකක්ම ඇයව හමුවෙන්න මර්තු 7 වෙනිදට  කුමාරි උයනටයනවා.නමුත් ඔහුට ඇයට කතා කිරිමට හැකි වෙන්නෙ නැ.
ඇයත් , ඇගෙ ලිපියත් දැකගත් පසු ඔහු ජිවත් වන්නේ ඒ ලොකය තුලයි. ඔහු ඔහුට ආදරය කරන අය දකින්නෙ නැ.ඔහුගෙ දකින්නේ ඇය පමනයි. ඒ වගේම ඇයගේ ලිපිය ආපසු ඇයට බාරනොදීම පිලිබද තමන් ගැනම කලකිරීමකින් ඔහු පසුවෙනවා. මේ තුලින් හටගන්නා මානසික පීඩනය ඔහු තුලින් හොද ස්වරයන් , වචන බිහි කරනවා. ඔහුගේ හැගිම , පීඩනය , දුක රැදුනු ඒ නිර්මන හරිම ප්‍රබල මාධ්යක් වෙනවා..
ඔහුගේ මුල්ම නිර්මනය තුලින්ම ඔහු අමන්ත්‍රනය කරන්නේ පුන්යාවයි.
ඔහු දන්නව මේ අදරය හුදෙක් මානසක පිඩනයක් පමනක්වන යතාර්තයක් නොමැති දෙයක් බව.කාටවත් කීමට නොහැකි, කීවත් කිසිවකු කනකට නොගන්නා එහෙත් දයාබර ආදරයක් බව..මට ඒ දුක හොදටම දැනුනා.වසර ගනනක ඉදන් කාටවත් කියා ගන්නට බැරි දුකකින් මම පීඩිත වෙලයි සිටියේ..නමුත් එයට සමාජය දකින හැටියට  කැ ගසා හැඩිමට තරම් දෙයකුත් නෙමේ..මට වාදිශගේ හැගිම් හොදින් දෙනුනා.මට හැගුනු ලෙස ඔහුගෙ වචන මෙලෙස කීවෙ එයයි.

දයාවක් වගේ දැනෙනා හැගීමක් තියේනම්,
ඉකිගසා හඩනු බැරි දොම්නසක් පිරේනම්.............//
මගේ සිහින මැදුරේ
විසල් සිහින අතරේ
ඔබේ සිහින වේනම්
රැගෙන යන්න එවා..
දොසක් ආයේ නොතබනා,
අන්ද අහසේ සේ ..අන්ද අහස සේ

ඔහු කැ ගසා ආමන්ත්‍රනය කරන්නෙ පුන්යාවයි.ඇයගේ ලිපිය ලැබිමට පෙර ඔහුට තිබුනු ජීවිතය ඔහුට යලි දෙන ලෙසයි. ඒ දුක මට හොදින් දෙනුනා.චිත්‍රපටිය උවමනාවටත් වඩා මට සන්වේදී උනේ ඒ නිසා වෙන්න ඇතී.
ඔහු ඒ දුක සිතේ හිරකරගෙන ගී ගයමින් වේදනව ඉගෙනගන්නවා. ඔහුට ආය්මත් වෙන කෙනෙක්ට ආදරය කරන්න හිතහදගන්න බැරි වෙනවා.ඔහු ජීවත් වන්නේ ඇගෙ ලෝකයෙයි.
මට දෙනුනු හෙටියට එය සිනමා කාව්වයයක්.කාලය ගත වෙනවා නොදැනෙන තරමට සන්වේදියි එය .

ඒ අතර ඔබට හිතෙන්න පුලුවන් වාදීශගෙ මුලු ජීවිතයටම බලපැ හැකි තරමට ඒ ලිපිය ප්‍රමානවත් නැ කියලා.ඔවුන්ට උනුන් නොදැක ආදරය කල හැකිද යන්න යම් කෙනෙකුට සිතෙන්නට පුලුවන්.නැත.එය උනුන් නොදැක නොදැන වුව ආදරයේ සුලග වැදීමෙන් හද පාරගත් මිනිසුන්ගේ කතාවයි.
මම දන්නව ජීවිතයෙ එදිනෙදා හමුවන ,වසර ගනනක් දන්නා කෙනෙකුටත් වඩා ඇත දුරක සිටින කෙනෙකුට් ආදරය සිතිය හැකිය්.ඒ ආදරය  මුලු ජීවිතයම වෙන්නත් පුලුවන්. මම එය හොදින්ම දන්නවා. මගේම නොවෙන ලෝකයක , මට අයිති නැති සමාජයක ,  මගෙ නොවන එහෙත් මගේම  මගේ ආදරයට කාලයක්  සිට අඩන මට මුලු චිත්‍රපටියම වුවමනාවටත් වඩා හොදින් දැනුනා. ඒ නිසාම මේ සින්දුවත් පුදුම විදිහට හිතට කා වැදුනා.

ඉකි ගසා හඩන අතීතයක,

කදුලු එක්ක ගනුදෙනු කරනා,

මට මගේ නොවන.. මගේම අදරයක් තිබුනා

හීනෙන් හිනැහී තුන්යම මා රවටා,

මැදියම් මහා රෑ අදටත් හිත ඉගිලෙනවා

නින්දෙන් ඇහරි කලුවරේම යලිසොයනා

මට මගේ නොවන මගේම ආදරයක් තිබුනා

රිදුමක් වාගේ කිසිදා සුව නොවෙනා

සුසුමින් විතරක් නිරතුරුවම පිරිමදිනා

උහුලනු බැරි තැන උනු කදුලුම වගුරුවනා

මට මගේ නොවන මගේම ආදරයක් තිබුනා.....................

                             
                                                                                                       -චනී -

ලද දෙය්න් සතුටු වීම..

උදෙ පාන්දරම අැහරුනු නිස blog 1ක් ලියන්න හිතුනා ගොඩක් කාලෙකින්.
ලියන එක නවත්තල ටික කාලයක් හිටිය නිස හිතට එකපාරම නුහුරු ගතියක් දෙනුනා.ලියන්න පටන්ගත්තත් කම්මෙලිකමක් දැනෙනවා.පහුගිය කාලයේදිත් එදිනෙදා ජීවිතයෙදි රසවත් විශේශ දෙවල් හමූවුනා.එත් ඒව කාලයත් එක්ක අමතකවෙලා ගිහින්.මෙහෙම දෙයක් ලියන එක කොච්චර හොදද කියල හිතෙන්නේ ඒ වගෙ වෙලාවට තමය්.


මම ඊයෙ faculty යද්දි දැකපු සිදුවිමක් මතක් වෙනවා..අනුරාදපුර  hatton national bank එකට එහා පෙත්තේ ලොකු කුනු කානුවක් ගලාගෙන යනවා.ගලායන කුනුවල සාරයට මම දෙන්නේ නැ ඒ වටේටම හරිම සාරවත් පදුරු ගොඩය්.ඒ පදුරු මැද උඩින් විතරක් ආව‍රනය කරපු පොඩි පැලක් මම දෙක්කා.ඒ පැ‍ෙල් අතුලේ පොඩි පවුලය් හිටිය.අම්මය් , තත්තය් , තව පැටව‍‍‍ි දෙන්නෙකුය් .මම දැකපු විශේශම දේ තමය් ලොකුම ලොකු පරෙවි කූඩුවක් ‍ඒ වහල යටම පැත්තකින් තිබුනා.ඒ වගෙම එක දුවෙක්ගෙ ඇගෙ අතීල්ලි අතිල්ලෙ ලොකූ බලල්තඩියෙකුත්.

මට තේරුම් ගන්න බැ මිනිස්සු ගැන..ඒ මිනිස්සු ගැන හිතද්දි මට යටිහිතෙන් හිනත් යනවා.තමන්ට හරියකට ඉන්න වහලයක් නැති එ මිනිස්සු තවත් හිසට වහලක් නැති අයත් ඒ පැල යට තියාගෙන.ඒ හෙමොටම අරක්ශාව රැකවරනයක් දෙනවා.සාගරයක් වගෙ ලොකු ගෙවල් දොරවල් තියා‍ෙගන තට්ට් තනියම ජීවත්වන මිනිස්සු අපි අතර කොච්චර ඉන්නවද..එහෙම නෙත්නම් තමන්ට කිසිම උවමනාවක් නෙතුව තියගෙන ඉන්න කාමර අශ්ප ගනනට කුලියට දෙන මිනිස්සු මට ඔන තරම් හම්බෙලා අති..මේ දුප්පත් මිනිස්සුන්ට නොතේරුනට ඒ මිනිස්සු හරි උතුම් කියලා ටිකක් කල්පනා කරද්දි මට එ්ක වැටහුනා.

අනික් පැත්තෙන් බලද්දි, අපි කාටවත් උදවු කරන්න අපිට 100%ක්ම හරියන්කම් ඉන්නවා..අපිට කවදවත් 100%ක් සාර්තක මිනිහෙක් වෙන්න බැහැ.ඉස්සර මට මතකයි මන් පුන්චිකාලෙ අපිට TV එකක් තිබුනෙ  නැ.ඒ කාලෙ කවුරුත් ඒ ගැන කියද්දිත් මට හිතුනේ එයාලා හරිම සාර්තකය් න‍‍ේද කියලා.ඒත් ඒක ලෙබුනට පස්සෙ හිතට කිසිම සම්පුර්නකමක් දෙනුනේ නෑ.ඒට පස්සේ එ වගේ ගොඩක් දෙවල් ලැබෙනකම් බලගෙන හිටියා.මට මතකය් A/L කරද්දි medicine තේරුනු කෙනෙක් දැක්කමත් මට හිතුනේ එතනින් එහාට ජිවිතෙ ලබගන්න දෙයක් නැ කියලා.ඒක කොච්චර වෙරදිද කියලා දැන්නම් මට හොදට තෙරෙනවා.හෙමදාම තන්හ‍ෙවන් ‍‍අපි.එදිනෙද තමන්ට තියෙන් දෙය්න් 100% තෘප්තිමත් වෙන්න අපිට බෙරිඋනා
.
මම දෙකපු විදිහට හිසට වහලක් , තමන්ට කියලා ඉඩමක් ,විදුලිය ,ආහාර ඔය කිසි දැයක් නෙතුවට ඒ මිනිස්සු සතුටින් හිටියා.මට එහෙම පෙනුනට ඒ මිනිස්සු ඒ දෙවල් ගැන දුක් වෙනවා අති..එත් මම ඒ දෙය්න් ලොකු දෙයක් හිතට ගත්තා.තමන් ලග තියෙන,තමන් ලග ඉන්න අය ගෙන හිතලා 100%ක් තෘප්තිමත් වෙන්න පුලුවනිනම් කොච්චර හොද්ද?ඒ දැ‍ෙනන සාර්තකකමින් අපිට තවත් අයට උදවු කරන්න පුලුවන්වේවි.එහෙම නැතුව දේපල ,මිලමුදල් වගේලොකු බලපොරොත්තු ගොඩාක් එක්ක ජිවත් වුනොත් අපිටත් ඒ වගෙම කාටවත්ම වැඩක් නෙතිවේවි.මොකද අපි කාටවත් සම්පූර්නයෙන්ම සාර්තක මනුස්සයෙක් වෙන්න කවදවත් බෙරිනිසා.

වැස්ස..................

පිනිබිදු සැලුන ඉති මත මල්                ජනිතවන
අරුමෙකි වැස්ස හිත හිරිගඩු වැල්            බිදින
මොහොතින් මොහොත රලුවන ජීවන    ගමන
පිසදා එනු මැනවි සෙනෙහස් සිනහ     ගෙන